Samica składa od 150 do 500 owalnych jaj w trakcie swojego życia. Umieszcza je w rzędach pionowo na spodzie liścia. Świeżo złożone jaja mają kolor kremowobiały, z czasem zmienia się on na grafitowy lub szary.

Larwy przekształcają się z czasem w poczwarki w białej owalnej osłonce, otoczonej pierścieniem woskowych, sztywnych pręcików. Są tak małe (ok. 0,3 mm), że można je dojrzeć tylko wspomagając się lupą.

Mączlik szklarniowy przechodzi stadium larwalne w czerech fazach. Larwy nie są w zasadzie ruchliwe, poza tymi znajdującymi się w fazie pierwszej, w kolejnych są płasko przyklejone do liścia. Ich kształt jest owalny i się nie zmienia, tylko powiększają swoją objętość. By rosnąć potrzebują dużo białka, dlatego też wysysają sok z roślin by je pozyskać. Soki oprócz białka zawierają dużą ilość cukrów, które są przez larwy wydzielane w formie spadzi (inaczej rosy miodowej), która oblepia liście. To powoduje, że na ich powierzchni pojawiają się grzyby spadziowe, których grzybnia szybko się rozrasta i coraz bardziej zatyka aparaty szparkowe mieszczące się na blaszkach liściowych.

W końcu w otoczce poczwarki pojawia się szczelinka w kształcie litery T i owad dorosły przypominjący małą muszkę (w rzeczywistości jest to pluskwiak równoskrzydły) zwany Mączlikiem szklarniowym (Trialeurodes vaporariorum). Owad jest niewielki (ok. 1,5 mm długości) o barwie jasnozielonej ale pokryty tak duża ilością woskowego nalotu, że w rezultacie jest śnieżnobiały. Żeruje na spodzie młodych liści i tam też samica składa jaja. Żywi się sokami roślin, które pobiera dobrze rozwiniętym aparatem nakłuwająco- ssącym. Jest słabym lotnikiem, gdy więc potrząsnąć rośliną na chwilę chmara owadów wzbija się w powietrze by zaraz osiąść ponownie na spodzie liści. Największa liczba owadów pojawia się w trakcie suszy.