Samica w trakcie swojego życia składa od 150 do 500 jaj na spodzie blaszek liściowych u ich szczytu. Jaja są owalne, początkowo kremowo-białe by z czasem stać się ciemno szare lub grafitowe. Umieszczone zostają w rzędach w pozycji pionowej.

Poczwarki mają kształt owalny, kolor żółtawo – biały i znajdują się na spodniej stronie blaszki liściowej liści najstarszych. Ich osłonka otoczona jest sztywnymi, woskowymi pręcikami. Osiągają niewielkie rozmiary (0,3 mm) i dlatego można je dojrzeć tylko używając lupy.

Larwy przechodzą aż 4 fazy rozwojowe, będąc również umiejscowione na spodzie liści. O ile pierwsze stadium jest larwą ruchliwą, to już kolejne trzy są przyklejone płasko do blaszki liściowej. W trakcie rozwoju ich kształt niewiele się zmienia, jedynie rosną sprawiając wrażenie jakby puchły. W fazie larwalnej można je dostrzec gołym okiem. Ponieważ do wzrostu potrzebują białka, wysysają sok z roślin. Sok ten zawiera również spore ilości cukru, który larwy wydalają. Ta wydzielina nazywana jest spadzią lub inaczej rosą miodową. Zaczyna ona oblepiać liście i z czasem jest jej coraz więcej. W końcu na jej powierzchni zaczynają rozwijać się grzyby spadziowe, których grzybnia przyrastając, całkowicie zatyka aparaty szparkowe liści.

Mączlik szklarniowy (Trialeurodes vaporariorum) preferuje ciepłe i suche otoczenie, dlatego do masowych porażeń roślin dochodzi w trakcie suszy. Owad jest koloru zielonkawego, ale ze względu na to, że w dużej ilości pokrywa go woskowa substancja barwy białej sprawia wrażenie, że jest śnieżnobiały. Jest to niewielki owad o długości 1,5 mm wyglądem przypominający muszkę, choć w rzeczywistości jest pluskwiakiem równoskrzydłym. Żeruje na spodzie liści i tam składa jaja, których w trakcie życia może złożyć od 150 do 500. Żywi się sokami roślin wysysając je za pomocą dobrze rozwiniętego aparatu gębowego, który spełnia funkcję nakłuwająco – ssącą. Przy dużej ilości owadów mogą one doprowadzić do zamierania roślin.