Jaja zostają złożone przez samicę na spodzie blaszki liściowej, w szczytowej ich części i tylko w dzień. W nocy owady są nieruchliwe. Jaja swą budową przypominają miniaturki nasion ogórka. Umieszczane są w rzędach w pozycji pionowej. Świeżo złożone mają kolor kremowobiały by w trakcie rozwoju zmienić go na ciemno szary albo grafitowy.

Czwarte stadium larwalne przekształca się w białą, owalną osłonkę, która jest otoczona pierścieniem pręcików woskowych i sztywnych. Jest to stadium poczwarki, które można znaleźć przyklejone do najstarszych liści, ale są tak malutkie (0,3 mm), że trzeba użyć lupy, by je dojrzeć.

Stadium larwalne przechodzi cztery fazy. Larwy również znajdują się na spodniej stronie liści. Mają owalny kształt i przechodząc przez cztery stadia larwalne ich kształt się nie zmienia, tylko rosną, jakby pęczniały. W swoim pierwszym stadium rozwoju są ruchome (gąsienice), każde następne stadium przeżywają nieruchomi przyklejone płasko do liścia. Larwy mączlika do wzrostu potrzebują białka, spożywają więc duże ilości soku roślinnego. Zawiera on również spore ilości cukru, którego nadmiar wydalają w postaci spadzi (rosy miodowej), która oblepia liście rośliny. To powoduje pojawienie się grzybów spadziowych, których grzybia rozrastając się zatyka aparaty szparkowe liści petunii.

W otoczce poczwarki powstaje szczelina w kształcie litery T i przez nią wydostaje się osobnik dorosły. Mączlik szklarniowy (Trialeurodes vaporariorum) to uskrzydlony, niewielki (1,5 mm) owad. Ciało ma barwę jasnozieloną i jest pokryte woskowym nalotem. Warstwa nalotu może być tak gruba, że owad robi się wtedy śnieżnobiały.

Mączniak szklarniowy wybiera spody młodych liści w górnej części rośliny, tam gdzie składa jaja. Jest słabym lotnikiem, więc po potrząśnięciu rośliną na chwilę wzbija się w powietrze by po zaraz znów osiąść na spodzie liścia.

Owad ma dobrze rozwinięty aparat gębowy, nakłuwająco-ssący i zaraz po wykluciu zaczyna żywić się sokiem rośliny na której bytuje.